Στη σημερινή συγκυρία, η επιδείνωση του οικονομικού κλίματος με τη συνεχή αύξηση των επιτοκίων, με το άδικο και άνισο φορολογικό σύστημα και με τη επιβράδυνση της ανάπτυξης έχει δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο και στον αγροτικό χώρο. Απαιτούνται, λοιπόν, μέτρα στήριξης του συνεταιριστικού κινήματος, με στόχο να αποτελέσουν οι οι Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών (ΕΑΣ) ένα ισχυρό εργαλείο παρέμβασης, ώστε να φτάσει το προϊόν από το χωράφι στο ράφι, παρακάμπτοντας τους ενδιάμεσους, για καλύτερα και φθηνότερα διατροφικά προϊόντα. Η στήριξη αυτή πρέπει να βασίζεται σε δύο πυλώνες.
Ο πρώτος αφορά το διατροφικό μοντέλο, που πρέπει να αποτελέσει κορυφαίας σημασίας επιλογή στο επίπεδο της αγροτικής πολιτικής, έτσι ώστε από τη μία μεριά να ανταποκριθούμε στη συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση των τροφίμων και από την άλλη να περιορίσουμε το έλλειμμα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο, το οποίο συνεχώς μεγεθύνεται αρνητικά. Μια χώρα σαν την Ελλάδα που μπορεί να παράγει σχεδόν τα πάντα σε άριστες ποιότητες, η απουσία οργάνωσης και στρατηγικής την υποχρεώνει να καταβάλλει βαρύ τίμημα για εισαγωγές προϊόντων αμφιβόλου ποιότητας και χαμηλής διατροφικής αξίας. Ο δεύτερος πυλώνας αφορά τους κατά κύριο επάγγελμα αγρότες, που αποτελούν τον πυρήνα ανάπτυξης του αγροτικού τομέα. Πρέπει να προσφέρουμε τα κατάλληλα εργαλεία, ώστε να έχουμε ελκυστικό κια όχι απαξιωτικό αγροτικό επάγγελμα, το οποίο να είναι επιλογή και όχι διέξοδος και να προσελκύει επιτυχημένους και όχι αποτυχημένους.