Η ΠΑΣΕΓΕΣ θεωρεί πως μέσα από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς πρέπει να επιδιώκονται οι εξής τέσσερις στόχοι:
α) Η ισχυροποίηση της διαπραγματευτικής δύναμης των αγροτών, με συγκέντρωση της προσφοράς αγροτικών προϊόντων και της ζήτησης αγροτικών εφοδίων.
Η συσπείρωση του συνόλου, ει δυνατόν, των παραγωγών, είναι το μέγιστο δυνατό μέσο προάσπισης των συμφερόντων τους, αφού στο σημερινό κλίμα του έντονου ανταγωνισμού, ο μεμονωμένος παραγωγός δύσκολα έχει περιθώρια επιβίωσης, εκτός αν προσφέρει κάποιο προϊόν ή υπηρεσία με συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα ή ζήτηση.
β) Η συνεργασία των μελών με τη συνεταιριστική οργάνωση πρέπει να είναι ουσιαστική, με πραγματική δέσμευση. Αυτό συνεπάγεται περιορισμό της κυριαρχίας του μέλους και αύξηση της κυριαρχίας της ομάδας. Οφείλει να αναφέρεται στο καταστατικό και να τηρείται με αυστηρότητα η δέσμευση των μελών να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες του συνεταιρισμού, διαφορετικά θα αυτός θα καταστεί αργά ή γρήγορα άχρηστος και θα διαλυθεί. Όταν ο συνεταιρισμός αποφασίζει να αναλάβει μια δραστηριότητα, τα μέλη πρέπει να υποχρεώνονται να υπογράψουν δέσμευση χρησιμοποίησης των υπηρεσιών του (η μη τήρησή της συνεπάγεται αποζημίωση εκ μέρους του μέλους) ή να αποχωρήσουν.
γ) Η δέσμευση του μέλους πρέπει να είναι εθελοντική (μέσω του καταστατικού) και όχι επιβαλλόμενη από τη νομοθεσία.
δ) Το θεσμικό πλαίσιο οφείλει να διευκολύνει την ανασυγκρότηση που θα επιδιωχθεί, παρέχοντας τις κατάλληλες ρυθμίσεις και τα αναγκαία κίνητρα συγχώνευσης και ανάπτυξης. Η Πολιτεία έχει συμφέρον να υπάρχουν ισχυρές συνεταιριστικές πρωτοβουλίες και για τη δημιουργία τους μπορεί να συμβάλει με το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο, ενώ ρυθμιστικές ενισχύσεις για την καλύτερη λειτουργία της αγοράς είναι δικαιολογημένες, χωρίς όμως να επιζητούνται από τους συνεταιρισμούς διαρκείς «ενέσεις» επιβίωσης πριν από την «εκπνοή».